De meest voorname functie van jeugdliteratuur die ik heb gevonden in dit boek is de emotionele functie. Het boek biedt namelijk inzicht in gevoelens en ervaringen van mensen met autisme en hun vrienden, familieleden en kennissen. Het boek kan volgens mij kinderen helpen om emoties te verwerken. Er is ook een stuk van het verhaal dat gaat over een in-scene-gezette zelfmoord, al weet je pas later dat dit niet echt gebeurd is.
Adolescenten moeten op de hoogte gebracht worden van de gevolgen van pesten, zowel die van de slachtoffers als die van de omgeving en van de pesters, wat dan eerder de opvoedende functie vervult. Het leert hen ook dat er verschillende soorten pesten zijn: dit kan in levende lijve gebeuren (bijvoorbeeld op school) of via de computer, wat dan cyberpesten genoemd wordt. Een ander voorbeeld van die opvoedende functie is het feit dat Ben, de hoofdrolspeler in het verhaal, vaak videospelletjes speelt op de computer. Het geeft een beeld weer waarin vele jongeren zich kunnen herkennen en dit boek kan hen daarover doen nadenken.
Natuurlijk bevat het boek ook een zekere informatieve functie. Kinderen uit de eerste graad zijn nog te weinig op de hoogte van handicaps als autisme. Niets was alles wat hij zei geeft hen een beter beeld van ziekten als deze en hoe tieners ermee kunnen omgaan.