Op donderdag 20 maart kreeg ik de kans om met studentenvereniging Magistra naar De Grote Improvisatieshow te gaan kijken in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. Dit was een voorstelling van de Lama’s: een groep van vijf acteurs die personages, scènes en liedjes improviseerden. Ze zijn bekend van een televisieprogramma dat tot 2008 op de Nederlandse televisiezenders Nederland 2 en Nederland 3 werd uitgezonden. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van hen gehoord. We hadden goede plaatsen in het midden van het balkon, zodat we een goed overzicht hadden over het hele podium.
Het stuk had geen vast thema. Het was eerder een aaneenschakeling van allerlei improvisatiescenes met verschillende onderwerpen. Het eerste spel dat ze speelden, was ‘de draaideur’. Hierbij stonden vier van de vijf acteurs in een vierkant en kregen ze per twee een situatie. De vijfde acteur bepaalde of het vierkant 90, 180, 270 of 360 graden moest draaien. De twee acteurs die dan tegenover elkaar stonden aan de voorkant van het podium moesten hun scene dan spelen, tot het vierkant moest draaien. De vier onderwerpen waarrond geïmproviseerd moest worden waren: het raarste meubelstuk uit de Ikea (een tweepersoons stapelbed), de gemeenste uit België met de raarste naam (Reet), een slogan om reclame te maken voor Antwerpen (‘Antwerpen is ’t Stad, de rest is parking) en de laatste situatie ben ik vergeten. De twee acteurs die niet aan de beurt waren konden kiezen om ergens tijdens de scene in te vallen of stil te blijven staan tot ze moesten doorschuiven.
In een ander spelletje haalden ze een vrijwilliger, Kevin, op het podium. Hij moest een beetje vertellen over zijn leven en dan speelden de acteurs dit op een ludieke wijze na. Het derde spel werd gespeeld door 2 acteurs. Een vrouw uit het publiek moest een letter kiezen. Ze koos de ‘m’. Een van de acteurs zei een zin die begon met die letter, de andere acteur reageerde hierop met een zin die begon met de ‘n’. Zo speelden ze de hele scene met zinnen met opeenvolgende letters tot ze het hele alfabet rond waren. De scene die ze speelden was er een tussen een piloot en een airhostess die een affaire hadden.
Hierna volgde een korte pauze. Tijdens die pauze kon het publiek iets gaan drinken of een luchtje scheppen. Er werd ook een hoge hoed rondgegeven waar mensen uit het publiek suggesties konden insteken voor het volgende improvisatiespel. Om de beurt konden de acteurs een suggestie kort naspelen. In het laatste spel moesten drie van de Lama’s doen alsof ze deelnemers waren van het Eurovisiesongfestival. Een vierde acteur was de presentator, verzon de thema’s van de liedjes en het land waaruit de deelnemers afkomstig waren. De vijfde acteur speelde liedjes op de piano en op dat ritme moesten ze met het gegeven thema en het accent van het land waarvan ze afkomstig waren een liedje zingen. De voorstelling werd afgesloten met een daverend applaus en de themesong van het programma.
Ik heb enorm van De Grote Improvisatieshow genoten, vooral omdat het echt iets totaal anders was als dat ik verwacht had. Alle scenes zaten heel leuk in elkaar, alleen ging een van de acteurs in mijn ogen steeds een stapje te ver in de grap, waardoor de clou vaak verloren ging en het seksistisch werd. Ik ben zeker van plan om meer improvisatievoorstellingen bij te wonen, in plaats van toneelstukken en comedyvoorstellingen waar het hele script uit het hoofd werd geleerd.
