De eerste theatervoorstelling die ik dit jaar gezien heb, was Het hobbelkind, op vrijdag 7 februari. Dit stuk werd geschreven en geregisseerd door Hanneke Paauwe.
Het vertelde een soort van nieuwe legende over prins Paradis. Bij zijn geboorte werd er door een fee voorspeld dat een paard hem veel ongeluk zou brengen. Daarom laat zijn stiefmoeder, de koningin, alle paarden doden. De dochter van de koningin is jaloers en besluit om een gruwelijk plan te verzinnen, zodat zij de plaats van de koning zou kunnen overnemen in plaats van Paradis, wanneer de koning zou sterven. Het grootste conflict speelde zich dus af tussen prins Paradis en zijn jaloerse stiefzus.
Een echte boodschap heb ik niet gevonden. Ik denk dat het vooral de bedoeling was om te kijken en genieten en minder om achterliggende ideeën te zoeken.
Het verhaal situeerde zich vooral in het kasteel, omdat prins Paradis niet mocht buitenkomen. De koning en koningin waren namelijk bang dat hun zoon op de een of andere manier toch in contact zou komen met een paard en dat dan de profetie zou uitkomen. Wanneer er toch een locatiewisseling nodig was, werd er gebruikgemaakt van filmfragmenten. Die hadden ze op voorhand opgenomen en werden dan op de muur geprojecteerd. Het toneel zelf en de gefilmde scenes liepen vlot in elkaar over.
Ik vond het een heel knappe voorstelling. Op voorhand wist ik niet goed wat ik ervan moest verwachten, omdat de acteurs allemaal mensen met het syndroom van Down waren, maar iedereen acteerde alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Hanneke Paauwe werkte samen met patiënten van het OPZ Geel, Kunsthuis Yellow Art en MPI Oosterlo. Een vriendin van mij werkte mee als productie-assistente. Door haar weet ik hoeveel tijd en werk er in de voorstelling was gekropen. De eerste repetities waren al in augustus, dus er was meer dan een half jaar nodig geweest om de voorstelling op de planken te krijgen. Ik heb er oprecht van genoten!
