Fictieautobiografie

Er is vroeger heel veel aan mij voor gelezen. Mijn mama en papa lazen elke dag een verhaaltje voor het slapengaan en mijn grootouders vonden het ook leuk om zich samen met mij in de zetel te zetten en van een leuk boek te genieten. Ik was een echte fan van Musti en Tiny en die van Musti kende ik na verloop van tijd ook volledig uit mijn hoofd. Ik heb het nog steeds en kan er ook nog altijd delen van opzeggen. Echt vreemd!

Als ik een sprookje moest kiezen om te laten voorlezen, dan koos ik Goudlokje en de drie beren. Daar kon ik echt ongelooflijk hard van genieten. Veel meer dan van tv kijken. Als ik toch een televisieprogramma keek, waren dit programma’s als Samson en Gert, Teletubbies en Kulderzipken. Die laatste kijk ik nu nog steeds als ze het weer uitzenden. Echte nostalgie! De kostuums, de humor, de verhaaltjes… Ik vind het echt een origineel programma, waar zowel jong als oud van kan genieten.

Ik ging als kind zelden naar de film. Ik ging veel liever zwemmen of naar de speeltuin. Maar de eerste film die ik in de bioscoop heb gezien, was er een van Mickey Mouse. Dat is alles dat ik er nog over weet. Ik was dan ook een echte Disneyfan. Nu nog steeds eigenlijk. De video A Goofy Movie heb ik zo vaak gespeeld, dat de band na een tijdje niet meer werkte.

Ik was altijd erg jaloers op de mensen die aan mij voorlazen. Ik wilde dat ook kunnen, dus deed ik er alles aan om het zelf te kunnen. Ik heb leren lezen door het tv-programma Het rad van fortuin. Wanneer de deelnemer een letter zei, zocht ik een woord dat met die letter begon: de “p” van papa, de “j” van Julie… Zodra ik kon lezen, ben ik begonnen met zelf de boekjes van Musti te lezen. Ik kende ze vanbuiten, waardoor ik echt kon zien hoe de woorden gevormd werden door de letters die ik geleerd had.

Als ik terugdenk aan die tijd, kan ik mezelf eigenlijk niet voorstellen zonder een boek in mijn handen. Sprookjesboeken, Tot kijk Vos en Haas en Pinkeltje zijn voorbeelden van boeken die ik verslonden heb. Toen ik wat ouder werd ben ik overgeschakeld op stripboeken. Eerst las ik die van Jommeke, omdat die heel eenvoudig waren in taalgebruik. Toen ik die allemaal al zo’n honderd keer gelezen had en een paar jaar ouder was, ben ik aan die van Kiekeboe begonnen. Die vond ik veel beter dan die van Jommeke, omdat ze meer fantasie bevatten en ik de woordgrapjes met de namen altijd goed gevonden vond.

Op de basisschool werd vaak voorgelezen. Vooral in het eerste tot en met het derde leerjaar. Daar hadden we een eigen klasbibliotheek en zithoekje waar we dan met allemaal naar onze juf konden luisteren. In het eerste leerjaar weet ik dat het vooral boeken van de Maan roos vis-reeks waren, omdat we daaruit onze nieuw geleerde woorden kregen. Voor de rest kan ik me geen titels meer herinneren, al herinner ik mij nog wel een boek uit het derde leerjaar over een enge heks waar ik altijd heel bang voor was.

 

Ik was elk weekend te vinden in de bib. Dan ontleende ik vijf boeken, zoveel als je in een keer kon uitlenen, en tegen het einde van de week waren ze uit en ging ik nieuwe halen. Ik heb ongelooflijk veel gelezen. Ik kon er echt van genieten om op zaterdagvoormiddag langs alle rijen boeken te wandelen en het perfecte boek te vinden. Ik selecteerde vooral op cover en achterflap. Of ik de auteur kende of al van het boek gehoord had was minder belangrijk. Fictie las ik het meeste. Ik heb dan ook elk boek van Carrie Slee en Dirk Bracke meerdere malen gelezen en zou ik nu nog wel eens willen lezen, omdat ik de inhoud van de meeste al volledig ben vergeten. Tijd voor een opfrissing!

Ook in het middelbaar ben ik graag blijven lezen, al was hier jammer genoeg minder tijd voor door schoolwerk. Gelukkig had ik in het eerste en tweede jaar een leerkracht Nederlands die dezelfde smaak had in boeken als mij en mij er vaak erg goede heeft aangeraden. Degene dat mij het meest is bijgebleven is Pril Geluk van Guy Didelez. Het is nog steeds een van mijn lievelingsboeken. Boeken die het rijtje van favoriete boeken aanvullen zijn De stalker van Helen Vreeswijk, De wereld van Sofie van Jostein Gaarder, Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson en Blauw is bitter van Dirk Bracke. Het zijn mijn favorieten, omdat ik ze allemaal al meerdere keren gelezen heb en ze toch steeds opnieuw blijven boeien. De wereld van Sofie blijft wel mijn absolute lievelingsboek. Elke keer ik het boek opnieuw lees, ontdek ik nieuwe dingen.

De beste tv-serie die ik ken, is Friends. Ik heb elke aflevering al zeker tien keer gezien en kan de tekst bijna letterlijk meezeggen met de acteurs, maar toch blijf ik het geweldig vinden. Elke aflevering gaat over een onderwerp uit het dagelijks leven en wordt met de nodige portie humor benaderd. Het programma is geniaal in zijn eenvoud en lijkt qua thematiek wel op mijn lievelingsboeken. Het bevat toch ook een zeker fictiegehalte, al is de humor in de serie niet echt terug te vinden in de vijf hierboven opgesomde boeken.

De beste film is naar mijn mening The curious case of Benjamin Button. Het verhaal is origineel, het acteerwerk van Brad Pitt en Cate Blanchett is ongelooflijk goed en de trucage is levensecht. Al duurt hij bijna drie uur, de film is nergens langdradig. Het rare is dat het originele boek maar 64 pagina’s lang is. Dit thema is al minder goed te herkenning in dat van mijn favoriete boeken, al heeft het op een bepaalde manier ook iets fictiefs: het gaat over het leven van een man, maar het verschil is dat hij oud geboren wordt en opgroeit tot een baby.

Zoals ik al zei, lees ik voornamelijk fictie, maar ik probeer ook elke dag de krant te lezen. We hebben thuis een abonnement op De Morgen en daarom kan ik ook op kot via de computer het nieuws blijven volgen. Als ik op reis ga durf ik ook wel eens een tijdschrift als Flair, Story of Glamour kopen. Het is heerlijk om even aan niets de denken en de laatste roddels over de sterren te lezen of de nieuwe modetrends te bekijken. Ik sta voor veel genres open, maar gedichtenbundels zijn niet echt aan mij besteed.

 

Er gaat geen dag voorbij waar ik niet naar muziek geluisterd heb en minstens een liedje hardop heb meegebruld. Het is echt een heel belangrijke factor uit mijn leven. Niet enkel de melodie, maar ook de tekst is voor mij heel belangrijk. Ik vind het prachtig hoe iemand in ongeveer drie minuten tijd een heel verhaal kan vertellen, waarin vaak heel herkenbare situaties beschreven worden. Een van mijn lievelingsartiesten is Adele. Ze heeft een ongelooflijk mooie stem en weet me met haar teksten vaak te raken. Mijn lievelingsliedje is dan ook van haar: Best for last. Het is een beetje een jazzy nummer met een hele leuke, herkenbare tekst. Eentje dat ik graag meezing. Het deuntje is vrolijk, maar de tekst is dit niet. Ze zingt over een jongen waar ze een relatie of een affaire mee heeft. Die jongen neemt de relatie echter niet serieus, het is een spel voor hem. En hoewel ze dit goed genoeg weet, kan ze toch niet bij hem weggaan. Ik vind het waarschijnlijk ook zo goed, omdat het voor mij persoonlijk heel herkenbaar is. Ik heb namelijk ooit hetzelfde meegemaakt.

But, despite the truth that I know 

I find it hard to let go and give up on you 

Seems I love the things you do 

Like the meaner you treat me the more eager I am 

To persist with this heartbreak and running around

And I will do until I'm finding myself with you

I'll make you feel the way you've never felt before

And be all you need so that you never want more

Then you'd say all of the right things without a clue

And you'd be the one for me and me the one for you

 

Het laatste toneelstuk dat ik gezien heb, is Het hobbelkind. Een vriendin van mij moest hieraan meewerken voor haar eindwerk en ik was er enorm benieuwd naar. Het was namelijk een stuk, waarin alle acteurs het syndroom van Down hadden! 

 

Mijn oma heeft mij zeker beïnvloed in mijn leesgedrag. Zij leest ook ontzettend graag en heeft vaak dezelfde smaak. Ze raadt me regelmatig goede boeken aan en visa versa. Ze weet ook onmiddellijk of ik het ook goed zal vinden, omdat mijn smaak al jaren hetzelfde is: fictie, en dan nog het liefst nieuw-realistische romans. Wat ik wel jammer vind, is dat ik sinds na het middelbaar nog heel weinig tijd heb om ter ontspanning te lezen. Ik denk dat het al van de kerstvakantie geleden is dat ik nog tijd had om een boek te lezen enkel en alleen omdat ik daar zin in had en niet omdat ik er een taak over moest maken. Het enige wat ik nu lees, is eigenlijk de krant. Voor tv-kijken geldt juist hetzelfde. Ik heb niet alleen weinig tijd, ook heb ik op mijn kot geen televisie. Al kijk ik af en toe wel een serie ter ontspanning. Friends, Will and Grace en How I met your mother zijn mijn favorieten als ik mijn gedachten even wil verzetten.

Het eerstvolgende boek dat ik zou willen lezen is De vrouw die met vuur speelde van Stieg Larsson. Het is het tweede boek van de Millenium-trilogie en het eerste boek, Mannen die vrouwen haten, heb ik vorige zomer gelezen. Dat had juist de goede portie spanning en mysterie en ik kijk er echt naar uit om het vervolg te lezen. Zoals ik hierboven al gezegd heb, heb ik tijdens het schooljaar weinig tijd om te lezen, dus ik kan niet wachten tot het zomer is en ik in alle rust buiten in de hangmat kan genieten van het boek!