Creatief schrijven

Maandagochtend. Het weekend was weer voorbijgevlogen. Vera strompelde met een grote tas koffie het advocatenbureau binnen. Met de lift bereikte ze snel de derde verdieping. De vloer is bedekt met een lichte linoleum. In het midden van de kamer staat een groot bureau, waar Vera met haar collega’s aan werkt. De kamer is verlicht met lusters, die een zacht licht uitstralen. Ook langs het kleine venster komt wat licht binnen, maar te weinig om van de werkplek iets aangenaams te maken. Het gebouw is gelegen naast een drukke snelweg, maar het geluid van de passerende auto’s is bijna niet te horen. Ze wandelde naar haar plek, deed de schuif open en zuchtte wanneer ze de heksenhoed en plastic spin zag liggen. Vrijdag was het carnaval. Voor de meeste volwassenen zou dit een dag zijn als een andere, maar de baas had besloten dat het leuk zou zijn om de dagelijkse routine een beetje te verbreken en zijn werknemers verkleed naar het werk te laten komen. Na lang zoeken en weinig inspiratie, had ze een heksenkostuum gevonden. Ze haatte die pogingen om de werksfeer te verlichten.

Vera Hermans was een advocate van 32 jaar. Ze had een verzorgd uiterlijk, maar zag er niet speciaal leuk uit. Dit kwam voornamelijk door haar zakelijke kledingstijl. Make-up vond ze ook overbodig. Daar had ze ’s morgens echt geen tijd voor. De snooze-knop was haar beste vriend, waardoor ze zich elke ochtend opnieuw moest haasten. Ze had een slank lichaam, niet omdat ze op haar voeding lette of vaak ging sporten, maar door de goede genen van haar moeder. 

Ze hield absoluut geen rekening met wat ze at. Uit haar tas haalde ze een Tupperwarepotje haalde ze een brownie. Het was een soort van traditie geworden tussen haar en haar beste vriendin Sanne om deze bruine, rechthoekige, zoete zaligheid te geven wanneer de ander liefdesproblemen had. En die had ze genoeg. Ze nam er een klein stukje van en voelde hoe de chocolade brokkelde in haar mond en de heerlijke smaak zich verspreidde over haar hele mond. “There is nothing better than a friend, unless it is a friend with chocolate”, schreef Linda Grayson ooit. Vera had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Toen ze de brownie voelde smelten op haar tong, dacht ze aan al die andere keren dat Sanne haar dit comfortfood had gebracht, in de hoop haar gebroken hart weer te lijmen. Peter, Simon, Jasper, Rick… De voorbije jaren hebben heel wat mannen de revue gepasseerd en elke keer volgde hetzelfde ritueel: onnoemelijk veel romkoms kijken in haar jogging en roepen naar het scherm wanneer de man de vrouw op het einde van de film zijn liefde verklaart, zich volproppen met ijs en chocolade (of eigenlijk alle caloriebommen die binnen handbereik waren), en alle tastbare herinneringen aan de ex ritueel verwijderen met de hulp van haar beste vriendin. Ook nu was die tijd weer aanbeland, maar dat kon ze op het werk niet laten merken. Het enige zichtbare bewijs was de brownie.  

Personage: 

Locatie: